English:

Second Lieutenant Robert Lee Garret was born on Wednesday 3 April 1918.  He was the son of Chester and Hazel Garrett.  The family called him Bobby, and he had a brother named John.  They lived on Rural Route #3 in Norman, Oklahoma.  Bobby entered the US Army as an enlisted man on 2 December 1941.  He later went to Officer’s Training School and was commissioned as a Second Lieutenant on 28 May 1943.  He became a pilot in the United States Army Air Force, and was assigned to the 785th Bomber Squadron of the 466 Bomber Group of the Eighth Air Force.

On Thursday 23 March 1944, Lt. Garrett was piloting a B-24 Liberator nicknamed the Shoo Shoo Baby when it departed from its base at Attlebridge on a mission to bomb an airfield in Western Germany.  It was the squadron’s second mission, and the weather conditions were unfavorable.  En route to its target, the relatively inexperienced squadron flying in bad weather suffered a horrific accident.  High in the skies above the Province of Overijssel in the Netherlands, the Shoo Shoo Baby collided in mid-air with theDark Rhapsody, another B-24 from the same squadron.  The Shoo Shoo Baby crashed into a small lake called the Boschwijde (Boswiede in the local dialect) about three miles east of Vollenhove.  All nine of the crewmembers of the Dark Rhapsody and six of the crewmembers of the Shoo Shoo Baby were killed in the collision and crash.

Wicher Rozeboom and Harm Jordens, two Dutch civilians who lived near the lake, heard the crash and set out in a rowboat to search for survivors.  They found Bobby Garrett, Billy Boyer and Howard King who were still alive and floating in the water.  Rozeboom and Jordens took the three aviators to the home of Jannes Ziel.  A few days later, they were brought to the Dutch Resistance group led by Peter van den Hurk. 

The Dutch Resistance brought the three Americans to Belgium, and handed them off to the "Comet Line.”  The Comet Line was a network of over 1,000 civilians who guided downed Allied airmen south through Belgium and France, across the Pyrenees to neutral Spain, from which they could return to England.  The three thus headed south on the way back to England.  It was a dangerous trek.  The Germans captured Boyer along the way and he spent the rest of the war in a POW camp.  However, Garrett and King continued. 

By May of 1944, Garrett had made it to Liège, where he stayed with a family for three weeks.  While there, he wrote a long letter to his mother describing how wonderful everyone in the Resistance had been to him, and how grateful he was to the people who were sheltering him.  Of course, with the war in full swing, the letter could not be delivered, and his mother only received the letter after the war. 

In June, Garrett was brought to Queue-du-Bois to stay in the home of Joseph Bourdouxhe.  Bourdouxhe was a sixty-one year old farmer who lived on the rue de la Paix 4 with his son Jean and Jean’s wife.  By the time Garrett arrived at the Bourdouxhe family home, the Allies had invaded Normandy and it was clear that the Allied armies were on their way to Belgium.  The Comet Line reasoned that it made more sense for downed airmen to stay put and wait for the Allied armies to reach Belgium than it did to make the dangerous journey to Spain.  So, Garrett remained at the Bourdouxhe family home for the summer, and friendship bloomed.  The Bourdouxhes came to consider Bobby as one of the family, and he lived as a member of the family. 

The Allies liberated Brussels on 4 September 1944, and they were on the way to Queue-du-Bois.  Although the Nazi’s began to retreat from the area around Liège, they were still occupying Queue-du-Bois.  At 8.00 am on Thursday 7 September, Bobby Garrett was working with Madame Bourdouxhe in the orchard on the family farm, helping with the family chores.  He was dressed in civilian clothes, and by all outward appearances, looked like a simple Belgian civilian farmer collecting fruit.  A retreating German vehicle with SS on board drove by on the road next to the orchard.  One of the SS saw the young man working on the trees.  He took aim at Bobby Garrett, and shot him dead, obviously believing Bobby to be a Belgian civilian.  It was a simple, cold-blooded murder, like so many others that the SS perpetrated against the Belgian civilian population during the war.

Just three days later, Sunday 10 September, the 33rd Field Artillery Battalion of the First Infantry Division liberated Queue-du-Bois.  The next day the Bourdouxhe family buried Bobby in their family tomb in the village cemetery. 

Immediately after the war was over in Europe, the Bourdouxhe family began corresponding with the Garrett family, and they sent Bobby’s personal effects to his parents.  Bobby’s brother John C. Garrett was himself a Sergeant in the US Army serving in Asia.  In July of 1945, John wrote a letter to the Bourdouxhe family to thank them for what they had done for his brother.  At the time, the war in Europe was over, but the war in Asia was still underway.  John wrote: 

 I’m proud that you considered my brother one of your family.  I know my brother gave his life gladly to restore peace to you and all of us and I’m glad it wasn’t in vain.  I only wish as you that he could have seen the end and the joy in the faces of the millions of people that have suffered so much in these troubled times.  May the war end here soon so that we can be with our wives and children once more…. God bless all of you and it would make me very proud if you would consider myself as part of your family.

 In September of 1945, his mother Hazel wrote this in a letter to the Bourdouxhe family: 

 Last year, during the anxious months of waiting each nite [sic.] when I prayed for his safety, I prayed too for the protection and guidance of those who were taking care of him; for I always believed he was alive and with friends.  Now I know that some of my prayers were answered…. I am so very grateful to all of you who helped care for Bobby, who made those months a little happier for him.  I am grateful also to your city and country.

Unbeknownst to the Garrett family, the U.S. Army disinterred Bobby and moved him to the Netherlands American Cemetery in Margraten on 4 March 1946.  JeanBourdouxhe wrote a letter breaking the news to Bobby’s father, who was later officially notified of the transfer by the War Department.  Bobby’s removal from the Bourdouxhe family tomb deeply distressed Chester Garrett, who "protested as strongly as possible” to the Army about his son’s disinterment that he did not authorize.  He began a letter campaign to have his son’s remains returned to Queue-du-Bois to rest in peace among Bobby’s Belgian friends. 

The village of Queue-du-Bois supported this request.  The burgomaster wrote to the United State Embassy in Belgium, offering to set aside a place of honor for Bobby in the veteran’s section of the village cemetery.  The village also offered to assume all expenses for the reburial as well as the expenses for the upkeep of the grave.

In June of 1948, the Department of the Army agreed to comply with the wishes of Bobby’s family. On 29 March 1949, Bobby was disinterred from the cemetery at Margraten and returned to Queue-du-Bois.  He was laid to rest with honors by the Belgian people who had sheltered him, befriended him, and made him part of their family.

Jerome Sheridan wrote the story above, drawing on the following sources:

• The IDPF of Second Lieutenant Robert Lee Garrett.
• Teunis Schuurman, http://www.teunispats.net/jack-edward-gibbs.htm.  Mr. Schuurman provided the information about Garrett’s rescue from the Boschwijde and the people who helped him in the Netherlands, as well as the photo of Robert Garrett.
• Various histories of the Eighth Air Force

Version Français:

Robert (Bobby) Lee Garret est né le mercredi 3 avril 1918. Fils de Chester et Hazel Garrett de Norman en Oklahoma, il avait un frère: Jean. Le 2 décembre 1941, Bobby s'engage dans l'armée américaine. Le 28 mai 1943, après une formation à l'école des officiers il est promu Second Lieutenant. Par la suite, il devient pilote dans l'Armée de l'air et est affecté au 785ème Escadron de bombardiers, 466ème groupe bombardier de la 8ème Armée de l'air des USA.

Le jeudi 23 mars 1944, partant de sa base d'Attlebridge aux commandes d'un B-24 Libérateur, surnommé le Shoo Shoo Baby, le Second Lieutenant Robert Lee Garrett a pour mission le bombardement d'un aérodrome en Allemagne de l'Ouest. C'est la deuxième mission de l'Escadron, et les conditions météorologiques sont défavorables. En route vers sa cible, l'Escadron, relativement inexpérimenté et à cause du mauvais temps, est victime d'un horrible accident au-dessus de la Province d'Overijssel (Pays-Bas): le Shoo Shoo Baby entre en collision dans les airs avec le Rhapsodie, un autre B-24 du même Escadron. Il s'écrase dans un petit lac appelé le Boschwijde environ trois milles à l'est de Vollenhove. Tous les neuf membres de l'équipage du Rhapsodie et six membres d'équipage du Shoo Shoo Baby sont tués dans la collision.

Deux civils hollandais, Wicher Rozeboom et Harm Jordens vivant près du lac, ont entendu le crash et partent à la recherche de survivants, Ils trouvent Bobby Garrett, Billy Boyer et Howard King encore en vie. Rozeboom et Jordens conduisent les trois aviateurs dans la maison d'un ami: Jannes Ziel. Quelques jours plus tard, les aviateurs sont mis en contact avec un groupe de la résistance néerlandaise dirigé par Peter van den Hurk.

La résistance néerlandaise introduit les trois Américains en Belgique et les remet au Réseau Comète, un réseau de plus de 1.000 civils qui aide les aviateurs alliés abattus à rejoindre l'Espagne neutre en traversant la Belgique, la France et à travers les Pyrénées afin de leur permettre de rejoindre l'Angleterre. Le voyage est dangereux, les Allemands capturent Boyer le long du chemin, et il passera le reste de la guerre dans un camp de prisonniers. Toutefois, Garrett et King continuent leur périple.

En mai 1944, Garrett arrive à Liège, où il reste avec une famille pendant trois semaines. Là, il écrit une longue lettre à sa mère, décrivant sa reconnaissance envers les gens qui l'ont aidé: les membres de la résistance et les gens qui l'ont hébergé, mais, à cause de la guerre, la lettre ne sera délivrée qu'après la fin de celle-ci.

En juin, Garrett est conduit à Queue-du-Bois, pour rester dans la maison de Joseph Bourdouxhe, un fermier sexagénaire habitant 4 rue de la Paix avec son fils Jean et sa belle-fille. Les alliés ont envahi la Normandie et il est clair que ceux-ci se dirigent vers la Belgique. Le Réseau Comète estime alors qu'il est plus sensé pour les aviateurs d'attendre sur place les armées alliées et de ne pas entreprendre le dangereux voyage vers l'Espagne. Garrett est alors resté chez les Bourdouxhe pendant l'été, et une profonde amitié est née: il vivait chez eux comme un membre de la famille.

Le 4 septembre 1944, Bruxelles est libéré et les alliés partent en direction de Queue-du-Bois. Les nazis ont commencé à se retirer de Liège mais occupent encore Queue-du-Bois. Le jeudi 7 septembre à 8 heures du matin, Bobby Garrett travaille avec Madame Bourdouxhe dans le verger de la ferme familiale. Il est habillé en civil et de toutes apparences ressemble à un simple fermier belge occupé à cueillir des fruits. Sur la route adjacente au verger, un véhicule avec des SS en fuite ralentit et l'un des SS voyant le jeune Garett qui travaille dans les arbres le prend pour un civil belge et l'abat de sang-froid; c'était courant pour les SS de s'en prendre à la population civile belge et de les exécuter.

Seulement trois jours plus tard, le dimanche 10 septembre, le 33ème Bataillon d'Artillerie de la 1ère Division d'Infanterie libère Queue-du-Bois. Le jour suivant, la famille Bourdouxhe enterre Bobby dans leur caveau familial au cimetière du village.

Immédiatement après la guerre en Europe, la famille Bourdouxhe commence à correspondre avec la famille de Bobby Garrett et lui envoie ses effets personnels. En juillet 1945, le frère de Bobby, John, lui-même sergent dans l'armée américaine en Asie, écrit une lettre à la famille Bourdouxhe (à cette époque la guerre était toujours en cours en Asie):

« Vous avez considéré mon frère comme un membre de votre famille, je vous en remercie. Je sais que mon frère s'est engagé dans ce combat pour rétablir la paix pour vous et tous vos concitoyens et je suis heureux que ce ne soit pas en vain qu'il y ait laissé sa vie. Un seul regret: il n'a pu voir la fin de cette guerre et la joie sur les visages de millions de gens qui ont connu tant de souffrances dans ces temps perturbés. J'espère de tout cœur que la guerre ici, en Asie, se terminera bientôt afin de retrouver enfin nos épouses et nos enfants. Que Dieu bénisse chacun d'entre vous, et je serais très heureux si vous me considériez, à mon tour, comme un membre de votre famille. »

 En septembre 1945, Hazel (la mère de Bobby) écrit dans une lettre à la famille Bourdouxhe :

«L'an dernier, durant des mois d'anxiété, j'ai prié chaque soir pour que mon fils soit sain et sauf, mais j'ai aussi prié pour la protection de tous ceux qui l'entouraient et prenaient soin de lui; c'était pour moi un grand réconfort de savoir qu'il vivait auprès d'amis qui l'aimaient et lui étaient de bon conseil et, maintenant, je sais que certaines de mes prières ont été exaucées. Je vous suis donc très reconnaissante d'avoir procuré à mon Bobby un certain bonheur durant les derniers mois de sa vie. Je remercie également votre ville et votre pays».

 Le 4 mars 1946, à l'insu de sa famille, l'armée américaine déterra le corps de Bobby pour l'enterrer au cimetière américain de Margraten (Pays-Bas). Jean Bourdouxhe mit la famille de Bobby au courant de ce transfert, qui fut plus tard officiellement confirmé par le ministère de la guerre. Soustraire Bobby du tombeau familial Bourdouxhe afflige profondément Chester Garrett, qui sans tarder, conteste auprès de l'armée l'exhumation de son fils sans son autorisation. Il commence une campagne de lettres pour obtenir le retour de la dépouille de son fils à Queue-du-Bois afin qu'il repose en paix parmi ses amis belges.

Le village de Queue-du-Bois appuie cette demande; le bourgmestre écrit à l'ambassade des État Unis en Belgique, offrant de réserver une place d'honneur à Bobby dans la section du cimetière réservée aux anciens combattants du village. Le village offre d'assumer tous les frais pour la ré-inhumation ainsi que les dépenses pour l'entretien de la tombe.

En juin 1948, le ministère de l'armée accepte de se conformer aux souhaits de la famille de Bobby. Le 29 mars 1949, Bobby est exhumé du cimetière de Margraviat et est à nouveau enterré à Queue-du-Bois où il reçoit les honneurs du peuple belge qui l'avait abrité et avec lequel il s'était lié d'amitié et avait trouvé une 2ème famille.

Auteur: Jérôme Sheridan

Sources:

• IDPF (information personnelle des archives militaires) du SECOND-LIEUTENANT ROBERT LEE GARRETT
• Les informations concernant le sauvetage du lac Boschwijde, les gens qui ont aidé les aviateurs aux Pays-Bas, ont été fournies par Monsieur Teunis Schuurman, ainsi qu'une photo de Robert Garrett http://www.geocities.com/t_schuurman/jack-edward-gibbs.htm(link is external).
• Diverses histoires de la 8ème Armée de l'Air.

Nederlandse Versie:

Onderluitenant Robert Lee Garrett werd geboren op woensdag 3 april 1918. Hij was de zoon van chester en Hazel Garrett. Zijn familie noemde hem Bobby en hij had een broer, genaamd John. Ze woonden op de Rural route N°3 in Norman, Oklahoma. Bobby nam dienst bij het leger als soldaat op 2 december 1941. Pas later ging hij naar het opleidingscentrum voor Officieren, en hij werd als Onderluitenant benoemd op 28 mei 1943. Hij werd een piloot in de Amerikaanse Luchtmacht en werd toegevoegd aan de 785ste Bomber Squadron van de 466ste Bomber Group van de 8ste Luchtmacht.

Op donderdag 23 maart 1944 verliet Lt. Garrett de basis van Attlebridge met een B24 Liberator, bijgenaamd "Shoo Shoo Baby”. Zijn missie was om een vliegveld te bombarderen in het westen van Duitsland. Het was de tweede missie van het Squadron en de weersomstandigheden waren verre van goed. Het onervaren Squadron vloog in slecht weer en kreeg, op weg naar hun doel, een vreselijk ongeval. Hoog in de lucht boven de Nederlandse Provincie Overijssel, botste de "Shoo Shoo Baby” in volle vlucht met de "Dark Rhapsody” een andere B24 van hun Squadron. De "Shoo Shoo Baby” stortte neer in een klein meer “Boschwijde” (Boswiede in het lokale dialect), op ongeveer 3 mijl ten oosten van Vollenhove. Alle negen bemanningsleden van de “Dark Rhapsody” en de zes van de “Shoo Shoo Baby” werden gedood in de botsing en de daaropvolgende crash.

Wicher Rozenboom en Harm Jordens, twee Nederlandse burgers die in de nabijheid van het meer woonde, hoorden de crash en gingen in een roeiboot op zoek naar overlevenden. Ze vonden Bobby Garrett, Billy Boyer en Howard King, levend in het water drijvend. Rozenboom en Jordens namen de drie vliegeniers mee naar het huis van Jannes Ziel. Enkele dagen later werden ze naar de verzetsgroep gebracht die onder leiding stond van Peter van den Hurk.

Het Nederlandse verzet bracht de drie Amerikanen naar België en droeg ze over aan de "Comet Line”. De "Comet Line” was een netwerk van meer dan 1000 burgers, die gecrashte vliegeniers door België en Frankrijk over de Pyreneeën naar neutraal Spanje gidste, vanwaar ze terug naar Engeland konden gaan. De drie vliegeniers vertrokken derhalve naar het zuiden, op weg terug naar Engeland, het was een gevaarlijke onderneming. De Duitsers namen Boyer gevangen en hij bracht de rest van de oorlog door in een krijgsgevangenenkamp. Garrett en King zetten hun weg voort.

In mei 1944 kwam Garrett toe in Luik, waar hij gedurende drie weken bij een familie verbleef. Tijdens zijn verblijf richtte hij een lange brief aan zijn moeder, waarin hij beschreef hoe iedereen in het verzet zo goed voor hem was en hoe dankbaar hij was ten opzichte van de mensen die hem verborgen hielden. Natuurlijk, met de oorlog in volle gang, kon de brief niet worden afgeleverd, zijn moeder kreeg de brief pas na de oorlog.

In juni werd Garrett naar het dorpje Queue-du-Bois gebracht om in het huis van Joseph Bourdouxhe te verblijven. Bourdouxhe was een 61 jarige landbouwer die op de Rue de la Paix 4 woonde samen met zijn zoon Jean en diens vrouw. Tegen de tijd dat Garrett toekwam in de woning van de Bourdouxhes waren de geallieerden reeds geland in Normandië en was het duidelijk dat ze op weg waren naar België. De “Comet Line” besliste dat het beter was dat alle gecrashte vliegeniers ter plaatste zouden blijven tot de Geallieerden aankwamen in plaats van de gevaarlijk tocht naar Spanje te maken. Dus Garrett bleef bij de familie Bourdouxhe tijdens de zomer en een mooie vriendschap ontstond. De familie Bourdouxhe beschouwde Bobby als een familielid en hij leefde ook als één van hen.

Op 4 september 1944 werd Brussel bevrijd en waren de Geallieerden op weg naar Queue-du-Bois. Alhoewel de Nazi’s zich terugtrokken uit het gebied rond Luik bleef Queue-du-Bois nog steeds bezet. Op donderdag 7 september omstreeks 8 uur 's morgens werkte Bobby Garrett samen met mevrouw Bourdouxhe in de boomgaard van de familie, hij hielp met de dagelijkse klusjes van de familie. Hij droeg burgerkledij en zijn uiterlijke verschijning was in geen geval opvallend, waardoor hij makkelijk kon doorgaan voor een gewone Belgische fruitplukker. Een voertuig van een terugtrekkende Duitse SS eenheid reed voorbij, op de weg naast de boomgaard. Een van de SS’ers zag de jongeman die in de bomen werkte. Hij richtte zijn wapen op Bobby Garrett en schoot hem dood, zonder pardon, ervan overtuigd dat Bobby een Belg was. Dit was moord in koelen bloede, zoals zovele andere moorden tijdens de oorlog, gepleegd door de SS tegen de Belgische bevolking.

Slechts drie dagen later, op zondag 10 september, werd Queue-du-Bois bevrijd door het 33ste Bataljon Veldartillerie van de 1ste Infanteriedivisie. De volgende dag begroef de familie Bourdouxhe Bobby in hun familiegraf op de begraafplaats van het dorp.

Onmiddellijk na het einde van de oorlog in Europa, begon de familie Bourdouxhe te corresponderen met de familie Garrett. Ze stuurden de persoonlijke bezittingen van Bobby naar zijn ouders. Bobby’s broer John C. Garrett was zelf Sergeant bij het Amerikaanse leger in Azië. In juli 1945 schreef John een brief aan de familie Bourdouxhe om hen te bedanken voor wat zij voor zijn broer had gedaan. Op dat moment was de oorlog in Europa gedaan maar woedde nog in alle hevigheid in Azië.  John schreef:

Ik ben trots dat u mijn broer als familie beschouwde. Ik weet dat mijn broer met plezier zijn leven gaf om de vrede te herstellen, zowel bij jullie als bij ons allemaal en dat zijn dood niet voor niets was. Alleen wenste ik dat hij, net zoals jullie, de vreugde kon zien op de gezichten van miljoenen mensen die zoveel leed gezien hebben tijdens die moeilijke periode. Hopelijk is de oorlog hier ook snel ten einde, zodat wij terug bij onze vrouwen en kinderen kunnen zijn. Moge God jullie zegenen. Ik zou zeer vereerd zijn als jullie mij ook zouden zien als een lid van jullie familie.

In september van 1945, schreef zijn moeder Hazel aan de familie Bourdouxhe: 

Vorig jaar, tijdens de angstige maanden van rusteloos wachten; elke nacht, toen ik voor zijn veiligheid bad, bad ik ook voor de bescherming en begeleiding van degenen die voor hem zorgden; want ik heb altijd geloofd dat hij leefde en bij vrienden was. Nu weet ik dat sommige van mijn gebeden werden verhoord. Ik ben zo dankbaar aan allen die voor Bobby gezorgd hebben, die de laatste maanden voor hem een beetje vrolijker maakte. Ik ben ook jullie stad en jullie land dankbaar.

Zonder het medeweten van de familie Garrett, werd op 4 maart 1946 het lichaam van Bobby door het Amerikaanse leger opgegraven en overgebracht naar de Amerikaanse begraafplaats Margraten te Nederland. Jean Bourdouxhe schreef een brief om dit trieste nieuws te melden aan Bobby’s vader, die pas later officieel op de hoogte werd gebracht door het ministerie van oorlog. Het verplaatsen van Bobby’s lichaam uit het familiegraf van de familie Bourdouxhe greep Chester Garrett sterk aan, hij " protesteerde zeer sterk” bij het leger over het heropgraven van zijn zoon, welks hij niet had toegestaan. Hij begon een petitie om het stoffelijk overschot van zijn zoon terug over te brengen naar Queue-du-Bois, zodat het kon rusten tussen zijn Belgische vrienden.

De gemeenschap van Queue-du-Bois steunde dit verzoek. De burgemeester schreef naar de Amerikaanse Ambassade in België, om een gedenkplaats in te richten op de plaats waar de Veteranen begraven lagen op de gemeentelijk begraafplaats. De gemeenschap bood aan om alle kosten op zich te nemen voor de overbrenging en herbegrafenis van Bobby’s lichaam en om zijn graf te onderhouden.

In juni 1948, besloot het departement van het leger om de wensen van de familie in te willigen. Op 29 maart 1949 werd Bobby heropgegraven te Margraten en overgebracht naar Queue-du-Bois. Hier werd hij eervol begraven bij de Belgische bevolking die hem geborgen had, waar hij mee bevriend was geraakt en die hem als een deel van hun familie beschouwde.

Jerome Sheridan schreef het verhaal hierboven, gebaseerd op volgende bronnen: 

• De IDPF van Onderluitenant Robert lee Garrett.
• Teunis Schuurman, http://www.geocities.com/t_schuurman/jack-edward-gibbs.htm(link is external) Dhr Schuurman gaf alle informatie over Garrett’s redding uit de Boschwijde en over de mensen die hem hielpen in Nederland, alsook een foto van Robert Garrett.
• Verscheidene verhalen van de 8ste luchtmacht